Elżbieta Lidia Aleksandrowska, znana również jako Elżbieta Busz, urodziła się 1 stycznia 1928 roku w Grajewie. Jej życie zakończyło się 4 sierpnia 2018 roku, pozostawiając po sobie niezwykle bogaty dorobek intelektualny.
Była wybitną polską historyczką oraz krytyczką literatury, jak również edytorką, która poświęciła swoje życie badaniu i analizy literatury polskiej z okresu oświecenia.
Życiorys
Elżbieta Aleksandrowska urodziła się jako córka Edwarda Busza oraz Apolonii z d. Zalewskiej. W czasach II wojny światowej przebywała w Warszawie, gdzie miała możliwość uczęszczania do tajnego gimnazjum prowadzonego przez siostry Nazaretanki. W 1944 roku osiedliła się w Zalesiu Dolnym. Po zakończeniu wojny kształciła się w Państwowym Liceum Humanistycznym im. Emilii Plater w Zalesiu Dolnym, gdzie uczęszczała w 1945 roku, a następnie w Prywatnym Liceum Humanistycznym sióstr Urszulanek w Poznaniu w roku 1946.
W tym samym roku rozpoczęła swoją drogę akademicką na Uniwersytecie Poznańskim, który ukończyła w 1950 roku. Po studiach rozpoczęła pracę w Pracowni Bibliograficznej Instytutu Badań Literackich w Poznaniu w 1948 roku. Następnie, w 1952 roku, przeniosła się do Pracowni Historii Literatury Oświecenia IBL, z siedzibą we Wrocławiu. W 1975 roku jednostka ta przekształciła się w Zespół Edytorstwa i Filologii Literatury Oświecenia, a Elżbieta Aleksandrowska pełniła funkcję kierownika tego Zakładu od 1989 do 1993 roku.
Swoją pracę doktorską na temat „Zabawy Przyjemne i Pożyteczne 1770-1777” obroniła w 1960 roku pod kierunkiem Tadeusza Mikulskiego, a po jego śmierci pracę poprowadził Zygmunt Szweykowski. Od 1962 roku angażowała się w Polskim Słowniku Biograficznym, a w 1986 roku dołączyła do jego Rady Naukowej. Równocześnie od 1964 roku była członkiem komitetu redakcyjnego, a od 1972 roku pełniła funkcję redaktora naczelnego serii „Studia z Okresu Oświecenia”. Warto zauważyć, że była jednym z autorów tomów 4-6 Bibliografii literatury polskiej „Nowy Korbut”, które ukazały się w latach 1966-1972.
W 1973 roku uzyskała habilitację na podstawie pięciu artykułów opublikowanych w latach 1959-1972 na łamach „Pamiętnika Literackiego”, które zostały zebrane jako „Studia nad 'Monitorem’”. W późniejszym czasie również publikowała prace dotyczące tego samego tematu. W 1976 roku dołączyła do zespołu redakcyjnego słownika „Dawni Pisarze polscy”, który został wydany w latach 2000-2005. W 1980 roku zajęła pozycję redaktora serii „Zapomniani Poeci Oświecenia”. Przygotowała także tom „Monitor” 1765-1785 dla serii Biblioteka Narodowa, który ukazał się w 1976 roku.
W ciągu swojej kariery wydała również „Wiersze Józefa Koblańskiego i Stanisława Szczęsnego Potockiego – zapomnianych poetów Oświecenia” (1980) oraz „Wiersze Józefa Morelowskiego” (1983). W 1985 roku Elżbieta Aleksandrowska została mianowana profesorem nadzwyczajnym, a w 1994 roku profesorem zwyczajnym. Aktywnie angażowała się w życie towarzyskiej Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego od 1974 roku. W 1988 roku została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi. Przez wiele lat, od 1952 roku, była żoną Jana Aleksandrowskiego (1927-2004).
Przypisy
- 4 sierpnia 2018 r. w wieku 90 lat zmarła śp. prof. dr hab. Elżbieta Aleksandrowska - historyk literatury (...)
- a b c Współcześni polscy pisarze i badacze literatury. Słownik biobibliograficzny. Tom dziesiąty. Ż i uzupełnienia do tomów 1 - 9, wyd. Fundacja Akademia Humanistyczna i IBL PAN, Warszawa 2007 r., s. 103
- a b c Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny. Tom I. A-G, wyd. OPI, Warszawa, b.d.w., s. 35
- a b c d e f g Współcześni polscy pisarze i badacze literatury. Słownik biobibliograficzny. Tom pierwszy. A-B, wyd. Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1994 r., s. 39-40
Oceń: Elżbieta Aleksandrowska