Jan Seredyka, urodzony 8 października 1928 roku w Grajewie, był znanym polskim historykiem, którego wkład w badania nad historią Polski nowożytnej pozostaje nieoceniony. Jego dziedzina specjalizacji obejmowała szeroki wachlarz tematów, które przyczyniły się do wzbogacenia wiedzy o naszej historii.
Seredyka zyskał reputację jako profesor na Uniwersytecie Opolskim, gdzie prowadził wykłady oraz badania, dzieląc się swoją ogromną wiedzą z młodym pokoleniem historyków.
Jego prace badawcze w dziedzinie historii Polski nowożytnej miały duży wpływ na rozwój tej dyscypliny, a jego osiągnięcia są pamiętane do dziś.
Jan Seredyka zmarł 16 sierpnia 2008 roku w Warszawie, pozostawiając po sobie trwały ślad w historii polskiej nauki.
Życiorys
W okresie II wojny światowej Jan Seredyka przebywał jako robotnik przymusowy w Pińsku, usytuowanym na Polesiu. Po zakończeniu działań wojennych, w czerwcu 1945 roku, uczestniczył w pierwszej fali wysiedleń polskich rodzin z Kresów do Opola. W nowym miejscu zamieszkania rozpoczął edukację w I Liceum Ogólnokształcącym im. Mikołaja Kopernika, które ukończył z pełnym zaangażowaniem.
Kontynuując swoją ścieżkę akademicką, podjął studia z zakresu historii na Uniwersytecie Wrocławskim. Tam napisał pracę magisterską, a później doktorat, który przygotował pod czujnym okiem profesora Władysława Czaplińskiego. Na tej samej uczelni uzyskał również stopień doktora habilitowanego, co jasno wskazuje na jego głębokie zaangażowanie w badania naukowe.
W 1959 roku związał się z Wyższą Szkołą Pedagogiczną w Opolu, gdzie rozpoczął pracę na stanowisku asystenta w Katedrze Historii Nowożytnej. W 1968 roku awansował na stanowisko docenta. Jego kariera akademicka rozwinęła się jeszcze bardziej, gdy w 1981 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego, co stanowiło zwieńczenie jego pracy i osiągnięć akademickich.
Po przejściu na emeryturę w 1999 roku, Jan Seredyka nie zrezygnował z działalności edukacyjnej i badawczej. Kontynuował swoje zaangażowanie na Uniwersytecie Opolskim oraz w Wyższej Szkole Zarządzania i Bankowości w Poznaniu, dzieląc się swoją wiedzą i doświadczeniem z młodszymi pokoleniami studentów.
W obszarze swoich zainteresowań badawczych koncentrował się przede wszystkim na studiach dotyczących parlamentarnej historii Rzeczypospolitej szlacheckiej w XVI i XVII wieku. W Opolu zainicjował utworzenie Katedry Historii Parlamentaryzmu, która przyciągnęła specjalistów z tej dziedziny zarówno z kraju, jak i zza granicy, promując wymianę wiedzy oraz badań naukowych.
Pełnione funkcje
Jan Seredyka, postać o bogatej karierze akademickiej, sprawował wiele istotnych ról na przestrzeni lat. Jego zaangażowanie w rozwój edukacji i wsparcie dla studentów były nieocenione.
- pełnomocnik rektora WSP ds. studenckich – w okresie 1963–1965,
- prodziekan Wydziału Filologiczno-Historycznego WSP, odpowiedzialny za studia dla pracujących – od 1965 do 1968 roku,
- prorektor, a następnie rektor WSP w latach 1968–1972,
- dyrektor Instytutu Historii WSP – w latach 1971–1974, 1977–1979 oraz 1988–1990.
Publikacje
Jan Seredyka to autor licznych publikacji, które przyczyniają się do rozwoju wiedzy o historii Polski. Oto niektóre z jego znaczących dzieł:
- Księżniczka i chudopachołek, wyd. UO, Opole 1995,
- Parlamentarzyści polscy od XVI do XX wieku, wyd. UO, Opole 1999,
- Rozprawy z dziejów XVI i XVII wieku, wyd. FN, Poznań 2003,
- Sejm w Toruniu z 1626 roku, wyd. Ossolineum, Wrocław 1966.
Seredyka, poprzez swoje badania, wnosi istotny wkład w historię Polski, eksplorując różne aspekty kultury i polityki z minionych wieków.
Przypisy
- S. Nicieja, Alma Mater Opoliensis, wyd. UO, Opole 2004 r., s. 92.
Oceń: Jan Seredyka